Ο γνωστός-άγνωστος Α. Φραγκιάς
Ηταν σημαντικός χωρίς να χρειάζεται -και να έχει ανάγκη- να το δείξει. Χωρίς να αναλώνεται -και να βολεύεται- σε εφήμερες και ευκαιριακές αναγνωρίσεις, τιμές και διακρίσεις. Κι έτσι όπως έζησε αθόρυβα, ζήτησε και «έφυγε» ο Ανδρέας Φραγκιάς.
Τέσσερα βιβλία έγραψε όλα κι όλα, αλλά, όπως έχει επισημανθεί, και ένα να είχε γράψει, το «Λοιμό», του άξιζε μια από τις πρώτες θέσεις στο νεοελληνικό Παρνασσό. Είναι το βιβλίο στο οποίο καταγράφεται λιτά, μαστορικά, γλαφυρά, πειστικά το μαρτύριο όσων η «πατρίδα» έκρινε -τότε- ότι είχαν ξεφύγει από το δρόμο που είχαν στρώσει οι ταγοί της. Κι έπρεπε με κάθε τρόπο, με κάθε εξευτελισμό και μαρτύριο (ακόμα και με θάνατο) να «ανανήψουν».Πέρασε βέβαια και ο ίδιος ο Φραγκιάς από αυτό το κολαστήρι (το «νέο Παρθενώνα», κατά τους δημιουργούς του) -διαφορετικά θα 'πρεπε να διαθέτει νοσηρή φαντασία για να επινοήσει ό,τι γινόταν εκεί.Αλλά επιβίωσε για να μας χαρίσει, εκτός από το «Λοιμό» και τα έργα: «Ανθρωποι και σπίτια», «Καγκελόπορτα», «Το πλήθος». Κι επειδή το 1955 (δύο χρόνια αφότου «αποφοίτησε» από τη Μακρόνησο), που ξεκίνησε ως συγγραφέας, δεν γινόταν να επιβιώσει αλλιώς, προσέφυγε στη δημοσιογραφία. Οπου κι εκεί διέπρεψε με την επάρκεια και το ήθος του (πολυφορεμένη στους καιρούς μας λέξη, ταιριάζει ωστόσο απόλυτα στον Φραγκιά).Ανήκει, ωστόσο, στους τυχερούς της γενιάς και της ιδεολογίας του, με την έννοια, ότι όχι μόνο επιβίωσε, αλλά έτυχε της αναγνώρισης του αναγνωστικού κοινού, των ομοτέχνων του και -καθυστερημένα- της πολιτείας. (Η οποία, ωστόσο, καθώς προέκυψε στα τελευταία του, μάλλον δεν τον άγγιξε).Αυτοί που δεν σκοτίστηκαν για την εκδημία του ήταν -ως είθισται- τα χαβαλεδιάρικα και συφοριασμένα ΜΜΕ. Δεν είχε κάτι που να τους γυαλίσει ο Φραγκιάς, δεν ήταν βολικός σε δηλώσεις κι εκδηλώσεις, δεν χρειάστηκε να χτυπήσει πόρτες. Δεν ανήκει στο είδος του πολιτισμού που προβάλουν τα ειδησεογραφικά τους δελτία. Δεν τον ήξεραν. Δεν είναι άλλωστε ο μοναδικός γνωστός-άγνωστος.
Ελευθεροτυπία 7 - 13/01/2002
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου