Οι ωραίες μέρες του Αντρέα
"Απώλεια"... Δεν μ' αρέσει η λέξη. Θέλω να θυμάμαι την προσφορά. Αυτό που μας χάρισε αφειδώλευτα ο Αντρέας Φραγκιάς όσο ήταν ανάμεσά μας και που, αν θέλουμε, μπορούμε να το δεχτούμε. Τι χάρισε; Τον ίδιο τον εαυτό του. Αφέθηκε ακάλυπτος στις καταιγίδες του καιρού του, με μόνη προστασία την εσωτερική του αντίσταση. Οι δύο αντίρροπες δυνάμεις σμίλεψαν τον άνθρωπο και βγήκε στην επιφάνεια το λαμπερό διαμάντι. Αγωνίστηκε, αντιστάθηκε στην εκμετάλλευση και στην απαξίωση του ανθρώπου. Και στις φυλακές της εξορίας όπου οδηγήθηκε κάθε φορά συνέχιζε ν' αντιστέκεται. Έπειτα το κατόρθωμα: δημοσιογράφος σ' εφημερίδες και συγχρόνως συγγραφέας. "Η δουλειά του δημοσιογράφου δεν τελειώνει, δεν έχει προσδιορισμό χρόνου" είχε πει ο ίδιος. "...Κι απ' αυτήν όλη τη διαδρομή, τη ροή των πραγμάτων, καταστάσεων, ιδεών, γεγονότων, συντίθεται μια πραγματικότητα πρισματική και ατελείωτη, που άλλοτε μετέχει στην ιστορία ως πρώτη ύλη, άλλοτε είναι η ίδια η ιστορία, άλλοτε είναι η ίδια η ουσία των πραγμάτων. Στο σημείο αυτό συναντιέται με τη λογοτεχνία...". Η δημοσιογραφία, επάγγελμα απόλυτο, όπως το εννοούσε ο ίδιος και όπως το βίωσε: "Απαιτητικό μέχρις ανθρωποφαγίας". Στο κέντρο της επικαιρότητας, των πολύ μεγάλων όσο και των ελάχιστων καθημερινών γεγονότων, ως δημοσιογράφος, είχε όλες τις προσβάσεις στον άνθρωπο που μπορεί να επιθυμήσει ένας συγγραφέας. Και ο Φραγκιάς άντεξε να λειτουργήσει την ίδια ώρα και στα δύο. Ίσως, η αγαπημένη συντρόφισσα της ζωής του, η Κούλα Φραγκιά, να μας πει κάποτε περισσότερα από την κοινή πορεία, τους αγώνες, τις χαρές, τις δύσκολες ώρες. Είναι άδικο και σκληρό, στην πιο μεστή και ώριμη στιγμή της δημιουργίας του, όταν η σοφία και η τέχνη του περισσεύουν κι ο χρόνος τού διατίθεται πια ελεύθερα, να χρειάζεται ένας δημιουργός να παλέψει με τον θάνατο για να προλάβει ν' αποδώσει το τελευταίο έργο του. Ο Αντρέας Φραγκιάς πάλεψε μα δεν πρόλαβε να το ολοκληρώσει. Ωστόσο, άφησε ένα ακόμα αδιάβαστο -σχεδόν- αν και δημοσιευμένο έργο του: Το δίτομο "Πλήθος" από τις εκδόσεις "Κέδρος", που είναι κρίμα ότι ελάχιστα ακόμα κυκλοφόρησε. Έργο προφητικό, εποποιία του ανθρώπου του χαμένου στον λαβύρινθο της σύγχρονης επικοινωνίας που υποκατέστησε τη ζωή του. Στο "Αντί" της 26 Μαϊου 2000, ο Χρήστος Παπουτσάκης πήρε την πρωτοβουλία, προτού ακόμα το κράτος απονείμει στον Αντρέα Φραγκιά το Μεγάλο Βραβείο της Λογοτεχνίας, να αφιερώσει το τεύχος στον συγγραφέα και το έργο του. Εκεί είχαμε την τύχη να διαβάσουμε δύο αποσπάσματα από αδημοσίευτα ακόμα κείμενά του. "Ωραίες μέρες"... Λιτό, γυμνό ώς το κόκαλο, μικρό απόσπασμα από το έργο ενός φτασμένου, μεγάλου συγγραφέα. Ποιος πεζογράφος -ζωγράφος- δεν θα το ζήλευε. Σε τόσες λίγες λέξεις μια ιστορία προσωπική, μια ζωή και μια εποχή. "Η δημοσιογραφία και η λογοτεχνία συγκλίνουν στο ότι προσπαθούν να λιγοστέψουν τη μοναξιά του ανθρώπου~ και οι δύο τείνουν να λιγοστέψουν το 'μόνος'"... ήταν η μεγαλύτερη φιλοδοξία του.
Αυγή 11/1/2002
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου